Penceremin kenarına oturup,
Sensiz bir hayatın getirilerini düşünüyorum…
Ne kadar dayanılmaz,ne kadar da acı…
İlkbahar da kapıma gelip,
Kırmızı gülleri arkana saklayarak ve,
Daha sonra tüm sevecenliğinle,
Gülleri kollarımın arasına bıraktığın anda,
Hayatın anlamı SEN olmuştun…
Hayat,o zaman hayat adını almıştı…
Ömrümün,duvarsız odasına saklamıştım seni
Orada ağlıyor,orada gülümsüyordum
Birde uçsuz bucaksız denizi vardı odamın.
Hiçbir limana kayıtsız kalmadan,
Sulara açılırdık seninle…
Sen ellerimi tutardın sıkıca,
Bense gülümserdim bu acemi hallerine…
Artık öğrenmiştim üç günlük dünyada,
Öğrenmiştim sığınacak hiçbir şeyim olmasa da,
Zamanla gülebilmeyi acılara…
Yanımda yoksun şuan…
Ben,tekrar dört duvar arasındayım…
Seni bekliyorum…dönmen gerek…
Çünkü,ihtiyacım var sana.
Yeniden öğrenebilmem lazım
Gülümseyebilmeyi acılara…
Sen olmadan yapamam bunları…
İşte bu yüzden,ihtiyacım var sana…
Pencere kenarına oturmuş,
Beklemekten yorulan gözkapaklarımla,
Senin yolunu gözlüyorum.
İlkbaharın acemice ayaklarıma serdiği,
Tadı damağımda kalan sevgiliyi bekliyorum.
Şuan sanki hiç olmamışsın gibi…
Seninle hayat ölümsüzlük adını almıştı
Yeni doğan bir bebek gibi,
Yaşamak istediğim bir hayat var kollarımda…
İşte bu yüzden sevgilim,
İHTİYACIM VAR SANA…
(ESRA BÜLBÜL)