bir kendinin sona koştuğunu sanıyor
az ışıklı o tünelden geçerken
bir kendinin bittiğini adım adım
hangimiz daha uzağız
bugün değilse başka
bildiğimiz
o da böyle gelmişti
bitti
sonra bittik hepimiz

bir yankıyı
kendinde boğuyor tünel
ardından bizi bir bir
aldırmıyor o alışkın el
götürüyor sürüyüp peşinden
ölümün içinden geçerken her birimiz
yatağında kurumuş nehirler gibiyiz
akıyoruz içimize soluk soluğa

kendimiz değiliz hiç birimiz
nasıl da acı
nasıl da saf bir korku
akıp giden o tünelden
ne çok şey akla gelmeyen
her bağışında o kutsal elin
sevinçle giyilen kimlikler
soyunurken üstünden

anahtar bırakıyor avucuma
dilsiz bir kederle
aralanıyor giz perdesi
bir ateş sol yanımızda
yakamızdan sıkı sıkıya
nasıl da tutunuyor bir emanet
nasıl da zor bırakıp gitmek
o tünel çıkışında


/ea/