“Şiire konu olan Umut Bebek, 2009’un Kurban Bayramı’nda öğrencilerimizle yaptığımız Çocuk Esirgeme Kurumu ziyareti esnasında tanıştığımız, daha bir haftalıkken bir hastane odasında terk edilmiş olarak bulunan yedi aylık bebektir. Sevgi ve dua ile…”

***

Benim adım Umut!
Var sen öbür adımı unut
Duydukça sel olur gözümdeki bulut
Ne çare?
Layık görülmüş bir kere,
“Taşı!” denmiş küçücük yüreğime.
Omuzun da çökse,
Parça parça da olsa yüreğin
Taşıyacaksın bu onulmaz sızıyı.
Kimse silemez bu kara yazıyı.

Benim adım Umut!
Henüz yedi aylığım.
Savcılık tutanaklarında
Çirkin bir olayla anılmış adım.
Sancılı bir doğumun ardından
Sancılı bir hayata gebe kalmışım.

Benim adım Umut!
Dadı anne lütfen beni uyut!!!
Süresi belirsiz bir rüyanın
En derin kuytusunda
Ufku çizilmemiş bir uçuşun
Özgür kanatlarında,
Bana teselli veren bir meleğin
Nurlu kollarında,
Lütfen beni unut!

Benim adım Umut!
Ey insanlık yeter artık, gözyaşımı kurut.
Sabahı gelmeyecek bir gecenin
Yıldızsız karanlığında
Işığını arayan ürkek bir serçeyim ben
Hayallerim buz tutmuş ayaz gecede.
Ufkum kör olmuş, görmüyor gözüm.

Benim adım Umut!
Umutsuz kimsesizlerin umudu olsun diye
Dadı Annem koymuş adımı.
Emziğim, bastonum
Gören gözüm olmuş dadım.
Ağzı emzikli, eli bastonlu
İhtiyar bir bebeğim ben.
Her bir ayı on yıllık acıya bedel.

Peki ya sen anne?
Neden sen değilsin dadım?
Neden biberondaki süt olmuş ilk tadım?
Neden şefkat emememişim yüreğinden?

Bilirim, kaldıramadın bu kara yazıyı.
Zayıf omuzcuklarıma yükledin bu onulmaz sızıyı.
Çaresiz kaldın bilirim.
Suçlu sen değilsin bilirim.
Sana “umut” vereni
Sonra “Umut”una sahip çıkmayanı elbet…
Günahsız bedenine günah tohumlarını ekeni de bilirim.
Bir neşter indirdiğini yüreğine
Kesip bıraktığını bir yanını,
Soğuk ve izbe bir hastane köşesine.

Benim adım Umut!
Diğer adım Uhut.
Bir terk edilişin öyküsüydü Uhut.
Zaferin zafer sarhoşluğuna
İtaatsizliğin ölüm sessizliğine
Tebessümün gözyaşına dönüştüğü yerdi Uhut.
Oysa “Terk etmeyin!” buyurmuştu Resul.
Düşsek de düşürsek de terk etmeyin sakın.

Ben de terk edildim bir yalnızlık tepesinde
Terk edenlerin okları yüreğimde
Oysa “Terk etmeyin!” buyurmuştu Hakk.
İncitmeyin sakın bu küçücük bedeni.
Uyarırken minik bedenime kast edeni.
Hangi kumaştan biçtiniz üstümdeki kefeni…?

Benim adım Umut.
Her hüzünlü bestenin girizgâhı
Kimsesiz her çocuğun âhı
Terk edenlerin günahı benim…
Garip serçeciğin gözyaşı,
Unutulmuşların eğik başı,
Toprağın buluta yakarışı benim…
Benim adım Umut…
Özelemim sadece mutluluk…

Sedat AYDIN
15.05.2010