Güneş gülüyor diye uyandı börtü böcek
Yeşil gözlü güzeller kaldırdı peçesini
Belli ki kara kışın saltanatı bitecek
Nihayet bülbül güle duyuracak sesini

Ak benekli kuzular yaylalara yayılır
Çayır, çimen şenlenir çitmesinden, sesinden
Her güzellik ok vurur uyu/yanım ayılır
Arşa çıkar kokular rüzgârın nefesinden

Ey!
Canım
İçinde
Candan öte
Hüküm süren Yâr!
Mest etmek mi işin
Ustanın fırçasına?
Kıskanmaz mı kara kışın?

Ey benim gönlüm alıp dilimi susturanım!
Aşkı tazelendikçe, gözümü kusturanım!

Ey soğukta donduran, sıcakta eritenim!
Sus, ey aciz kalemim, eri ey, eri tenim!

Bir sıcak merhabaya selâm dururken nebat
Nasıl hayran bırakmaz gören gözü bu sanat?

O sıcak tebessüm ki kaldırır uykusundan
İnsan denen canlının zoru ne ki usundan?

Gözümüzün önünde canlanır da cümle can
Can suyu gerekmez mi yüreğine ey insan?

İ çimdeki feryadı yoksa duyuracak ses
Ya, N eden duruyorum yaşayan ölüye eş
Bir yüreği S arsacak yoksa etkili nefes?
Bir âdem bir  deme ne zaman olur kardeş
Gül inler, bülbül inler N eydi bu ah/a heves?

Yine seyir,
Yine aşk,
Yine tutuldu nutkum.

Aklım asılı kaldı kanadında kelebek
Yediveren misali gökkuşağına inat
Nevruzun ortasından yere düştü bir bebek
Yepyeni hayatlarla şekillendi kâinat

Bekle, az daha bekle, sen ey göçmen kuşları!
Sana da davet gelir, ben gibi sürmez yasın
Gözümün ortasında durur mezar taşları
Söyle, bu can gönlünce, söyle nasıl yaşasın?

Sen ey, ayaklarına koca evren sunulan!
Ruhundan ruh üflenip yâr yerine konulan
Sen gönül evlerinin en inatçı talibi
Sen ey beşeriyetin en mahiri, galibi
Madem ki bezetildi canının her zerresi
Olmayı denedin mi bir marazın çaresi
Sen, yaratılmışlığın farkında olamayanım
Sen ki o cömert eli bulmamış, bulmayanım
Demezler mi insana “ arayan er geç bulur”
Demezler mi aşk için sarp kayalar yol olur
“Nerde tükettin ömrü?” diyen olmaz mı sana?
Yüreği çöl eylemek yakışır mı insana?

Zübeyde Gökbulut
05.Nisan.2010 / KIRŞEHİR