Sen Konuşurken
Sen konuşurken gözlerindeyim ben
Gözlerinden bin sayfalık bir roman çıkarıyorum Ellerim birden Eminönü vapurlarında Ne zaman başlasa yağmur Susuyoruz. Ortaköy’de ağaç gibi bir şeyler kımıldıyor Sen saçlarını tutup geriye atıyorsun Saçların büyük çınar ağaçları Rüzgar ne hikmetse dinmek bilmiyor Belki sesine ellerimi uzatıyorum Bakıyorum sesin bir sonbahar olmuş İnadına sararan bir İstanbul sonbaharı... Şehir karardıkça susuyoruz yine biz Sustukça içimizdeki ha öptü ha öpecek ümitleri İçinden olmayacak bir dilek tutuyorsun Kadının biri bize mi baktı diyorsun İçinden sanki ah öpüşseler diyor. İskelenin üstünde kırılmış bir gökyüzü oluyoruz Sen ben ve bir akşamüstü Bana çocuklardan bahsediyorsun. |
en içime işleyen dize..
tebrik ederim:)