Sait Faik Abasıyanık’a

Bir kıyamettir kopuyor içimde
Köprüden geçip giderken
Hiçbir derdim olmadığı halde
Atıvereyim diyorum kendimi denize

Bazı zaman dostlarla oturup
İki laf ederken
En sevdiğinin cebinden çıkıveren hikâye
Gelir de yüreğinin en hisli yerine oturur ya
Öyle oluyorum şimdi
Konuşamıyorum
Bağırıp çağıramıyorum
Bakıyorum altımdaki denize
Ömrüme ne kadar kıymet biçtiğimi anlatırcasına

Unut gitsin durma üzerinde diyorsun
Olmuyor ki be kardeşlik
Bakma güzel görünüyoruz ama
Paramparça olmuş içimiz
İğneyle iplikle anca tutturmuşuz bilmez misin?
Ben de istemez miyim çekip gideyim
Ardımdan gölgem dahi gelmesin
Ben istemez miyim çayır çimeni yatak bileyim kendime
Gökyüzünü bir yorgan gibi üzerime örteyim
Sabah kuşlar uyandırsın beni göğsüme konup
Gidip buz gibi bir derede
-karpuz çatlatan derler ya hani aynen öyle-
Sarmaş dolaş olayım
Sevişeyim suyla
Elbisemi dahi almadan koşayım çıkınca sudan
Öyle bir hevesle ki
Bir tur
Hatta birkaç tur atmak istercesine dünyanın çevresinde
Deliler gibi bağır çağır koşayım!

Bilmez misin ben yaşıyorum ama
Neler düşünürüm her gün her saat!
Ne evladıma miras
Ne karıma sevgi
Ne dostlarıma kardeşlerime hatıra
Hiç bir şey bırakmadan
Hiç doğmamış gibi bitireyim hikâyemi istiyorum.

Nereden bileceksin?
Sen hiç köprüden
Böylesine geçmedin ki...