***acıyı eskitmek/eksiltmek***yıllar önceydi maviydi o zamanlar sevginin rengi ilk korku çığ gibi düştü maviliğime ya birgün biterse diye bir yanım filizlenirken aşka bir yanım yandı henüz yaşanmamış ayrılığa yanıbaşımdayken bile yokluğunu düşünüp kanattım sol yanımı böyle batmıştı yüreğime canda can olan sevginin kıymığı vakitsizce korkular büyüttüm gizli ve nedensizce uyumalar korkuttu gece yarıları uyandığımda yanımda olmazsın diye yastığımda kalan kokunla biçare dualara bürünerek yumdum gözlerimi her gece sıkı sıkı tutar ellerini içten içe yasaklardım sana gitmeleri sen bilmezdin içime çöreklenen acılı gizleri ve her sabah ilk önce seni görürdüm açtığımda gözlerimi korkular ki o korkular yine terketmezdi beni hiç bitmesin isterdim sevgi ve hiç gitmemeni fakat bilirdim hissederdim birgün gideceğini birgün biteceğini düş/tü korkular ve bir gün gün gibi gerçeğe dönüşüverdi giden bendim kalan sen gittim acımı sıkıştırıp valizimin bir köşesine seni saklayıp kendime uzak şehirlere yol aldım ---bu aşkı en güzel maviyle yaşayan sen oldun maviliklere korku yükleyip korkuları gerçeğe çeviren ben--- unutmadım seni sen acını eksiltirken benim yokluğumda ben acını eskitmeden yaşıyorum hala şimdi yine korkuyorum ya acın bir gün eksilirse ya eskirse diye (22.10.2003 anısına) @ / YÖRÜK 22.06.2007 ist. |
güzeldi....gerçek(ten) dost sesiydi...tebrikler...selamlar........