Ama ve Keşke
Alışık değilim sensizliğe,
Sabahları sensiz; Gözlerimi açmak bile istemiyorum. Hiçbir soruma cevap yok. Kendim bile anlıyorum. Sensizliğe alışmam lazım. Ve her sorumda “ama” var. Arkama dönmeden, Çekip gideceğim. Bu kez iltifat değil, Gözlerine bakarak, Hakaretler yağdıracağım! Derken; Gözlerimin önüne güzel günler geliyor. Durup pişmanlıklar içinde, “Keşke” diyorum. Ve ilk defa bir soruma cevap buldum. Ama bu kez söylemekten çekindim. Ben ve sen; Hiçbir zaman bir arada olamayacağız... Ve yine “keşke” diyorum, Durup dururken. Keşke hiç görmeseydim! Keşke hiç gönül verip sevmeseydim! Pişmanlıklar içinde, “Ama”larla gidiyor, “Keşke”lerle dönüyorum. Ama ve keşke... |