Arka Bahçe
sokaklarında ayak izleri dolu,
köhne evlerin apartmanlara yaslandığı, ve çocukların her şeye rağmen ip atlayıp körebe oynadığı bir kentin arka bahçesinde tanıdım seni, rengârenk çiçekler ekip suluyordun sevginle hepsini sarsın diye bütün kenti sarsın diye acıları, yokluğu... ve de çaresizliği… seni, bir kentin arka bahçesinde tanıdım unutup kendi acılarını diğer insanların acılarıyla yanıyordun ne yağmur, ne de denizler yetiyordu söndürmeye seni böyle bir yangının içinde kulağımda hiç dinmeyen bir türküyle uğurladım ve nice zaman sonra arkamı dönüp baktığımda o kente her yer, her yer yangın çiçekleriyle dolup taşıyordu yandı… yandı ama kül olmadı sevdan. 27.02.2004 / 22:45 İzmir |
Sevgimle