Vicdan aynasından masumiyet yansır, karanlık asra.
Asır yaralı şefkatiyle sinesine çeker mazlumu.
Gecenin bağrından gün yüzüne düşer çığlık ara sıra.
Cevheri sönmüş yitik mirastır beden.
Ruhsa boylu boyunca hakikatsizlik mahkûmu.

Zikredemediklerimdir kalp gözümü körelten.
Bakamadıklarım bam telinden aydınlatır hatıralarımı.
Köhneleşmiş hayalimdir ümidimi taşın bağrında çürüten.
Paçavraya dönmüş sırlardır akla gelen.
Göz kamaştıran duruşundan yeşerttim kahırlarımı.

Ve hep bir başıma kalmak kadar ağırdır yokluğun.
Acıların derinindeki kemale eğer başını sabrım.
Fırtına sonrası virane limanlara demir atar içimde boşluğun.
Aşk mı? Sorma kırık hayallere sığınıp sessizce ölen.
Musalla taşına uzatılan sevdamı bekler kabrim.

Zakkum açmaz meyveye duran fidanın çiçeği.
Kara sevdadan ölenin adına mezar taşıdır tarihler.
Ateş ancak su olsa yakar kora dönüşmüş bedenimi.
Ne sensin ne o ne diğeri ne de öteki.
Aslında insandır kendi kalbinin katili.