Ankara üşürken...
Ankara üşürken, yüreğime demir attı yalnızlığım,
Bozkır ayazının uğultusunda, akşamlarım şiir oldu Kış güneşi erken battığında ufukları karartı sardı Şairler tenhalarına çekildi Duygu yüklü sözcükler, mısralara perde oldu Sıcak bir soba ateşinin etrafına yuva yaptı yalnızlığım yükseklere sema açarken kuşlar, alçak ucuşlara ara verdi Hayal kırıkları yerleri şaçıldı, kendi perçemlerine yenik Kış mevsim normallerine yenildi, yalnızlık yine kaderine terk Ağaçlar meyve vermeye hazır çiçek açarken, Toprak sıcağa hasret semaya bakardı ilkbahar da Sevgililer aşklara boyun bükerken, güller açmaz oldu Aşk mısralarına son nokta , gözüm yaşla doldu... |