ZOR OLANLAR...Özgürken esareti, Kalabalıkta yalnızlığı yaşamak, Biri için yanıp, kavrulmak zor. Onun yokluğuna alışmak,. Yanındayken hasret çekmek zor. Gözlerimi, gözlerinden alamamak, Doğruyu, yanlışla değiştirmek zor. Gecenin karanlığında ellerine doğru yol almak, Her gece onu düşünüp, yazmak zor. Başımı omzu yerine, boşluğa dayamak, Bir bedende iki ruh taşımak zor. Hep bilinmeyen, hep meçhul olmak, Aynada kendini görememek zor. Sürekli onun adını anmak, Gündüzü unutup, geceye sarılmak zor. Dalıp, dalıp da gitmek, Yokken dayanmak, varken de ona doymak zor. Bir zalime köle olmak, Artık sevdalıları anlamamak zor. Değil bir resim, ismiyle avunmak, O benim yârim demek zor. Varlığını bilip de onsuz olmak. Sevda derdi çekmek zor. Sürekli hüzünlü şarkılar dinlemek, Uykunu ziyan edip her gün doğumunu izlemek, Değil memleket, aileni bile unutmak zor. Ya işte böyle zor, zor, zor... Senden önce hep zor vardı benim için, Senden sonra da hep zor olanı başarmak geldi. Aslında zor olanı yaşamaktan değil, Yaşadıklarımın bir hiç olmasından korkuyorum. Sadece bir zoru başaramadım, Kendimi, senden daha çok sevemedim. M.M |