İmgelerin yalnızlığında tükettin beni kadın
Yok, artık yüzümde hayat belirtileri
Çizik üstüne çizik kapanmaz yaralar
Kaldırdıkça göğsümden yukarı içi dolu kadehi
Aynalar yalan,
Şarap gibi içilip giden zaman.
Kahreder yaşanmış paranoyak duygular
Bir iskambil kâğıdı çekmişsin hayatın içimden
Hele o fotoğraflar kurgular-kuğular
Oyunda yalan, oynayanda.
Depreşir dervişin rüyası
Bilinmez kim kimin bu dünyada, kâhyası
Şimdi senin güçlü kollarının arasında uzansam
Kemik kırıklarımı avuçlarımda toplasam
Nedir bu faili meçhul, evham.
Tüm trenler tehirli, şehir suskun
Senin için artık neyi ifade eder güftesini yitirmiş
Benim için mezar, tutkunun bedeli,
sızlanmak arzu halini unutmuş keman .
Kuru toprağı ıslatmakla meşgulken ömrüm
Terimi hiç soğutmadım mevsimleri dilenirim
Gülleri yeşertmekse bahçesindeki konağın
Anladım ki burası imgelerin sustuğu bomboş bir han.