uyanış
Şu pencereme taş atıp kaçan çocuk
Kaç vakittir aynı yaramazlığı yapıyor Yaşantımın derin uyku zamanları Bu zamanlar ki uyanmak istemem O taş cama değil Canıma vurmak istiyor Bu yaramaz çocukta, yüreğimi okşayan Tanıdık bir şeyler var Nicedir bu duyguya hasretim Ben ki yelkenlerimi çoktan toplamışım Rüzgârlar bana küs Haritalarımda gitmeye işaretli Ne bir mazi Nede keşfedilecek bir gelecek var. Atma artık o taşları çocuk! İçimdeki cam kırıkları Yeni bir ben doğuracak sanki Daha yeni Dün! Tüm camlarını söktüm penceremin. Saklandığım yerden çıkıp Bekledim o yaramazı Her gün! Gelmez demiştim geldi Elinde taş yoktu Yakaladım omzundan Hiç direnmedi sustu Yüzünü bana döndü İşte o zaman donakaldım! İnanamadım! O yaramaz çocuk bendim! Yıllar yılı ihmal ettiğim Ruhumun yaramaz çocuğunu Hapis etmişim Bilemedim! Bilemedim! |
Hiç direnmedi sustu
Yüzünü bana döndü
İşte o zaman donakaldım!
İnanamadım!
O yaramaz çocuk bendim!
Yıllar yılı ihmal ettiğim
Ruhumun yaramaz çocuğunu
Hapis etmişim
Bilemedim! Bilemedim
Tebrikler gardaş.Bazen hepimizin çocuksu yönleri vardır.Örneğin ben çocuklarıma ve torunlarıma aldığım oyuncaklarla önce kendim oynardım.Belkide çocukluğumda hiç oyuncağındandır.Aslında içimizdeki çocuğuda düşünmek lazımdır.