Olmuyor… Olmuyordu.
Çok istemesine rağmen hiçbir şey düzelmiyordu.
Mutsuzdu…
Yıllardır emek harcadığı, herkese karşı arkasında durduğu,
Sevdası bitiyordu,
Bitmesi gerekiyordu…

Sevmiyordu sevdiği onu…
Bir kez bile söylememişti ki sevdiğini…
Bir kez bile yüzüne bakarak canım dememişti.
Bu yüzden kavgalar bile yapılmıştı,


Sevgi gösterilmeli diye inanırdı kadın,
Neler vermezdi oysa yürekten gelen bir canım sözü için,
Sevgi beslenip büyütülmeliydi, seven sevildiğini hissetmeliydi.
Kendi gizlemez, sakınmazdı ki sevgisini, söylerdi bıkmadan usanmadan…
Nasıl söylemesin, yüreği doluydu sevgisiyle…
Bir kerecik duysaydı adamdan bu sözleri,
Sevdasına sevda, emeğine emek katardı…

Bir erkeğin en büyük şansı bir kadın tarafından yürekten, sevilmek derlerdi
Peki, adam bilmiyor muydu bunu…
Nasıl bu kadar kolay harcıyordu bu sevgiyi,
Neden, sevgisi için bir şey yapmıyordu…
Demek ki hiç sevmiyordu kadını.


Adam kadını uzak tutmuştu kendi dünyasından.
Sadece kadının dünyasında sevmiş ya da sever görünmüştü.
İkisine ait bir dünyaları olmamıştı ki…
Kadın hep dışarıda, hep kapı önünde hissetmişti kendini.
Söylemişti bunu adama…
Uzanan elleri boşta, seven yüreği çaresiz kalmıştı.
Ama…
Umursamamıştı adam…


Şiirler yazdı adam,
Okuyana, ne kadar çok sevmiş bu şair dedirtecek.
Ama bilmiyorlardı ki…
Sadece şiirlerdeydi adamın sevgisi.
Sahip çıkmamıştı ki sevdasına,
Sokmamıştı ki hiç elini taşın altına,
Belki de kadın ikisinin yerine sahip çıktığı için…
Oysa kadın şiirlerde okumak değil…
Duymak istiyordu sevildiğini.

Sevdiğiyle yapmadığı sohbetleri yapıyordu arkadaşlarıyla.
Sevdiğinden esirgediği güzel sözleri söylüyordu arkadaşlarına.
Şaka deyip geçiyordu sonra...
Ama… Ya kadın da aynı şeyleri bir başka arkadaşına söyleseydi…
Ya kadın adamı çevresine almasa,
Dostlarıyla böyle şakalar sohbetler yapsaydı…
Ne derdi adam, kabul eder miydi?
Gözünden sakındığı sevdiği başka yüreklerde umut olsaydı.
Başka yüreklere prim verseydi...
Hiç mi yanmazdı yüreği…
Hayır, dedi kadın.
Hayır!


Ağır olmalıydı seven bir adam,
Sahip çıkmalıydı sevdiğine,
Önceliği sevdiğine vermeliydi,
Sevdiğiyle geçirmesi gereken zamanları başkalarıyla geçirmemeliydi,
Özel hissettirmeliydi sevdiğine,
Güven vermeliydi sevgisiyle...


Keşke sevginin, sevilmenin değerini bilseydi,
Kaybetmeden sahip çıksaydı sevgiye…
Kırmasaydı bu seven yüreği,
Keşke eş koşmasaydı sevdiğine başkalarını…
Bunları söylemek isterdi adama ama artık önemi yok, dedi kadın.
Önemi yok…

Unutamıyor,kabul edemiyordu kadın,
Sevdiğinin ona ayıracağı az olan zamanları başkalarına ayırmasını.
Gelmesini beklerken başkalarıyla gülmesini.
Zaten gitmek üzere gelmişti adam,
Kısıtlıydı zaman...

Yüreği yandı kadının, söndü tüm neşesi..
Acabalar doldu yüreğine...
Yıllardır direnen yüreği pes etti.
Yaşlar döküldü yüreğinden ama adam görmedi bunu.
Gururu üstün geldi kadının.
Ve buraya kadar, dedi.
Buraya kadarmış her şey...
Oysa hala gücü vardı ta ki sevdiği adam onu başkalarına değişene dek.

Ve anladı ki...
Artık o sayfa kapanmış,
Öykü bitmişti…


24.02.2010

Belgin Yazar