19
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1105
Okunma

Hayatı kapris, gurur, kibir, benliğin esaretinde geçen kişiler için tatlı bir ima...işte öyle bir şey...
Geldim
Kapına, çokça kez geldim
Geldim, sen hiç yoksun?
Her dem dualarımın içinde, sürekli var
Yüreğin, özlem ve arzularının içinde var
Bedenimi, yangınların da dağlarken var
Aradığım da sen, niçin yoksun?
Yoksa bana mı toksun?
Sordum, uçsuz sokaklarda sen var
Bir saniyelik uzaklığımda, neden yoksun?
Sen; hiç mi hiç yoksun
Ruhumda, duygularımda
Her an var
Gönül kapında neler var?
Gözlerimde, ellerimde, sıcaklığınla
Sen yoksun
Sen neden, kopuksun?
Tüm kapıların olmuş, birer birer taş duvar
El kapılarından duydum, oradaymışsın yar,
Olmuşsun yani var...
Seni yuvamda görmek istedim,
Yanımda aşkınla dolmak istedim,
Canımın içinde istedim!
Yoksun
Ama hiç mi, hiçte yoksun
Yoksa ben bir suçumu işledim?
Ben senliğimi dışladım?
Sende bir başkalık mı?
Bir tuhaflık var mı?
Sen kalıcı yoksun
Sen ne biçim çocuksun?
Sana ben, aldanıp kanmıştım
Anladım; sende annelik değil, çocukluk var
Söylemişlerdi de bana, bir türlü inanmamıştım
Aşkım; sen sadece, zavallı bir çocuk mu? ÇOCUKSUN...
(10.03.2010)AZAP…
5.0
100% (9)