SensizlikŞiirin hikayesini görmek için tıklayın ben en çok sensizlikte yeniliyorum hayata
ve en çok özlerken yoruluyorum nefesimden... bilincimi çürüten sensiz vermek korkusu... ve gözlerin olmak istediğim tek yer kelimelerde saçmalama hakkımı saklı tutuyorum bugece... yorgunum... en çok sensizlikte yeniliyorum nefes vermelere verdikçe yakıyorum soğuğunu ve almadan yeniden veriyorum adın var diye emekli ettiğim gülümsemelerimde... alevsiz bir yangın yeri siyahtan seçme karmaşa eksik notalı bir senfoni kalbim ve senin gözbebeklerinde nöbet tutuyor içimin tüm korkuları yüreğimi sıkıştıran bu kesif hüzün yeşillenmiş kanrevan bir çocuk şimdi... yorgunum... 07/03/2010 |