Bulutları gökyüzünün suskun yürüyenleri sanmıştım hep
Bir uçurtma gibi kanatlanıp da bayırdan aşağı eteklerime takılıp
Tepesi üstü bir kar-topu misali yuvarlandığım çocuksu günlerim ah
Ne çok özlemişim gökyüzünün kuyruksuz yıldızı olmayı
Gündüz vakti güneşin gölgesinde parlamayı


Hiç alışamadım biliyor musunuz bana hayranlıkla bakan çapkın gözlere
Ürküyordum hangi sokakta kendimi bulsam
Belki de bu yüzden martısı olmak istiyordum ıssız maviliklerin
Denizler benim annemdi denizler benim sahiden annemdi
Oysa hiçbir kumsalın bundan haberi yoktu


Düşlerimle boğuluyordum bir denizin avuçlarında değil
Ve sen beni kendinde bile kurtamazken
Bir nefeslik umudumla yudum yudum ölürken
Yine aynı sevgimle bekliyordum seni halen düşlerimde
Yeni bir hayale gebe kalmak istemiyordum sensizliğe ihanetle


Şimdi ne vakit arasam seni herhangi bir şehirde
Adım adım yürüdüğüm bütün sokaklar kadıköy