Ates bir gün suyu görmüs yüce
daglarin ardinda
sevdalanmis onun deli dalgalarina.

Hirçin hirçin kayalara vurusuna,
yüregindeki duruluga
Demis ki suya:
Gel sevdalim ol,
Hayatima anlam veren mucizem ol...

Su dayanamamis atesin gözlerindeki sicakliga
al demis;
Yüregim sana armagan...
Sarilmis atesle su birbirlerine
sikica, kopmamacasina...

Zamanla su, buhar olmaya,
ates, kül olmaya baslamis.
Ya kendisi yok olacakmis, ya aski...
Bastan alinlarina yazilmis olan kaderi de
yüregindeki kederi de
alip gitmis uzak diyarlara su...

Ates kizmis, ates yakmis ormanlari...
Aramis suyu diyarlar boyu,
günler boyu, geceler boyu
Bir gün gelmis, suya varmis yolu
Bakmis o duru gözlerine suyun,
biraz kirgin, biraz hirçin.

Ve o an anlamis;
askin bazen gitmek oldugunu.
Ama gitmenin yitirmek olmadigini....

Ates durmus, susmus, sönmüs askiyla.
Iste o zamandan beridir ki:
Ates sudan,
su atesden kaçar olmus..

Atesin yüregini sadece su,
Suyun yüregini
Sadece ates alir olmus...

CAN YÜCEL