Yaşamın kıyısında pupa yelken dolandığını söylüyorsun ya hani,
Bekli de kıyıda olan sen değil de yaşamın kendisidir uzaklara açılmayı bekleyen,
Yaşam sensen ki eğer; kıyıda duran sanırım benim etrafında kararsızca dolanan,
Ne olduğunu kim olduğunu unutan bir unutkanlıkla değişken duygularım sana
Bir karmaşa,belki de arapsaçı çıkılması güç derin bir kuyu bu duygu…

Belki mavi sensin o yıllarca özlediğim gökyüzünün asil rengi,
Dokunulmaya yasak konulan her şeyimden bir parçasın belki de
Uzatsam elimi olmaz,bölsem kelimeleri hecelere anlatılmaz…

Vezirlerin şaha kalktığı imparatorlukları düşün,
Onlar mıydı devrimi gerçekleştiren yoksa devrim miydi onları hapis eden
Tarihin yaprakları arasında bulabilirsin bu karmaşayı dilersen
Bir yanım tarihin kaybedenleriyle doluyken,bir yanımda senli gibi
Bir yarım imparatorlukların gölgesinde dinlenirken,
Bir yarım da vezirlerin isyanlarıyla geçmişimi utandırmakta…

Beklediklerim hayata karşı yarım,bir parçası eksik bu yap bozun,
Yedinci taşı tam elime aldım derken vuruluyorum arkadan acımasızca
Seninle girdiğim bu sokak oyununda kaçarken seninle beraber umutlara,
Sanırım bu defa anladım son taş aşksız beklermiş yaşamın kıyısında,
Ve aşk öyledir ki nerde imkansız varsa onu seçermiş …

Yaşamın kıyısında pupa yelken dolanıyorsun ya hani fikrimce,
Rüzgarın olup dolsam yelkenlerine bu düşünce biraz delice!!!
Seni terk edip bırakırsam koca mavi okyanus,
Olsam seninle ancak bizi taşır umutla dövüp yaptığımız bu sandal
Sana dokunmadan uzaktan teslim olsam,
Biliyorum…Bir fırtına alıp götürecek seni benden çok uzak bir yerlere.

Heyecanım içimde gizli kaldı seni gördüğüm o ilk yerde,
Bir bir intiharlar başladı beynimin en ölümsüz hücrelerinde,
Yalnızlıklar zaten hep vardı,firari olmuş benliğim yakalandı senle,
Önce yatmalı birkaç sene yitirilmiş umutların ceza evinde,
Belki sonra dedim uzanır ellerim ellerine usulca,
Ve yüreğim kendi kendini yok edene dek kalırdım gözlerinin dibinde…

Yaşam öyle bir şeydir ki yaşamak gerekir,düşünmeden karanlık kuytu köşeleri,
Çekilmeden bir kenara,katılmak gerekir nerden geleceğini bilmediğin ölüme,
Benim tarafsız yanım da saklı sana bakışlarım,ürkek,korkak ve suskun,
Seni isterken,gözlerimin kirpiklerinden dudaklarıma değer umutsuz göz yaşlarım,
Yaşam öyle ki,yerlerini unuttuğum bir çok karanlık kuytu köşelerim var benim,
Ve nereden geleceğini bilmediğim ölüme meydan okuyorum Azrail’in bahçesinde.

Şimdi senle yaşamın kıyısında bir rüzgar değmekte vücudumun her yerine,
Titrer gibiyim,alışkın değilim aslında böyle açık havalarda gezmeye,
Bir kum tanesinin yarısına sığdırılmış hayat,öteki yarısı da tırnaklarımın arasında
Ne vakit kanatırcasına tırmalasam yüzümü,sakalımdaki beyazlar bürünür kırmızıya,
Ruhumu okşayan esintin işte o an kanayan yarama merhem çalar uzaktan uzağa,
Ve esintin değdikçe tenime vezirlerin isyan çığlıkları kulaklarımı parçalar…

Seninle yaşamın kıyısından pupa yelken açılmak isterdim mavi renklere,
Düşünmeden hiçbir olumsuz sözcükleri özgürce,köle olmadan benliğime,
Kanatlarımı değdirip dalgalara peşin sıra uçmak isterdim gözlerine,
Kader bir yazgıysa kalem olmak isterdim,karalayıp geçmişimdeki hüzünleri,
Adını yazmak isterdim, o bitmek bilmeyen karanlık gecelerimin üzerine…

Seninle yaşamın kıyısında pupa yelken açılmak isterdim özgürlüğe,
Elime alıp umutla işlediğim bayrağı dikmek isterdim dağların zirvesine,
Baharın o en güzel çiçeklerini senin için büyütmek isterdim toprağımda,
Toprak eğer ki bir gün saracaksa bedenimi,yağmurum ol isterdim
Yağdıkça üzerime alıp bütün parçalarımı sürükle isterdim taşkın nehirlere…

Seninle yaşamın kıyısında pupa yelken açılmak isterdim geçmişime,
Uğradığım bütün başarısızlıkları yok edercesine baştan başlamak seninle,
Hiç kimseye hesap vermeden çamurdan yeniden oyuncaklar yapmak isterdim,
Mahalle arasında bakışlarında saklambacı,sevginde kovalamacayı oynamak,
Ve silip bütün felaketlerimi yeniden filizlensin isterdim baharım seninle…

Seninle yaşamın kıyısında pupa yelken açılmak isterdim yeniden her şeye,
Ama biliyorum ki yeni olan her şey eskiyip pas tutacak zaman ilerledikçe,
Bugün değil yarınlara serpilen korkularım gördükçe güneşi büyüyecek,
Öyle ki dallarımı süsleyen yapraklar yeşile bürünmeden kopup gidecek,
Ve gölgesi olmayan ağaca hiçbir kırlangıç kuşu yuva yapmak istemeyecek…

Yaşamın kıyısında pupa yelken dolandığını söylüyorsun ya hani,
Bekli de kıyıda olan sen değil de yaşamın kendisidir uzaklara açılmayı bekleyen,
Yaşam sensen ki eğer; kıyıda duran sanırım benim etrafında kararsızca dolanan,
Ne olduğunu kim olduğunu unutan bir unutkanlıkla değişken duygularım sana
Bir karmaşa,belki de arapsaçı çıkılması güç derin bir kuyu bu duygu
Yaşamın kıyısında pupa yelken dolandığını söylüyorsun ya hani,
Bekli de kıyıda olan sen değil de imkansızlıktır uzaklara açılmayı bekleyen…