Eminem; Dorukkiriş yaylasının can kızı
Türküsüne öykünür Sinlice tepeleri.
Bir elinde nacağı, ağzında çam sakızı
Minik kulaklarında kehribar küpeleri.

Soyunmuş yeşilini ala gürgen ağacı.
Vargit çiçeği solgun, çağman başını eğmiş.
Odun eder, belinde üç dolayım dırmacı.
Alaca fistanının eteği yere değmiş.

Yayla dumanı olsam, Sis’in başından akıp
Okşasam usul usul Eminemin yüzünü.
Kirpiğine minik bir çiğ tanesi bırakıp
Yüz sürsem sinesine yele verip hüzünü.

Kanlı gözyaşlarımı doldursam su tasına.
Yayla çimenlerinde gezsem serseri gibi
Kalbimin yarısını bıraksam obasına
Saplansam yüreğine sevda hançeri gibi.

Yine anlatamadı kırılası kalemim
Yüreğimin közünü eşiyorum günbegün.
Diyemedim derdimi, göğe erdi elemim.
Gönül yaralarımı deşiyorum günbegün.

Ömür geldi geçiyor bin bir heyula ile.
Dayanılmaz acılar sığmıyor bedenime.
Haberimi alırsa bir yanık sala ile
Elleri yakar beni; değmesin kefenime.

Akkese obasına ulaşınca haberim,
Eminem eyvah dese ilk ve son muştu bana.
Bir teselli bulurum, ancak o zaman derim;
Kendi kavuşamadı, ruhu kavuştu bana.