Bir an vardır aniden şimşek çakar gözlerden...
İner ılık ılık içine çarpılırsın birden...Gözlerin kamaşır yüreğin burkuluverir birden...
İşte öyle bir şey...Yakan kavuran...

Ben seni, gül bebeğim,
Çok mu çok sevdim.
Delirircesine...
Seni tüm hissiyatımla yudum,
Kişiliğim olgunlaştı varlığının yüceliğinde,
Sonsuz mutluluğun hazlarını tattım gülüm,
Senin,
O masum mahcubiyetinde.


Dur sevgili dur biraz:
Dinlen az,
Ellerin bende kalsın ne olur!
Sımsıcak,
Aksın hislerin, avuçlarımın içine...
O benliğinde dolsun, hazla avuçlarıma,
Varlığını varlığımda özümleyerek yudumlasın,
Erisin sıcaklığın, girsin içimde katılaşsın,
Hissediversin…


O duru gözlerin mi?
Kalsın,
Azıcık, sevinle göz bebeklerimde,
Aksın okşayışta, insin ılıkça ruhuma,
Yakarcasına,
Canımın içinin içinin de ta içine,
Saplansın batarcasına,
O okların batsın, kan akıtsın kalbime,
O söküşte,
Yüreğimi çok severcesine.


O şuh!
İstekle dolu dudaklar…
Söyleme ne olur kor ateştir ,
Yakar,
Kahrolası bu sana çarpan, yüreğimi...
İçimi depremlerce titreterek,
Ruhumu da,
Özlemlerince yakıp inleterek,
Soluksuzca o kor nefesinin hazla saldırışında,
Yıkıp savurdu tümden oda bedenimi,
Kül edercesine…


Tüm yaşanmamış “SENSİZ” O hayatımdan.
Kimler geldiler, kimler sırasıyla geçtiler,
Bilemem!
Yaşamımda zaten, hiçte hiç yoktular,
Birdenbire de ortalardan yok oldular!
O gülüşünle ansızın,
Kahırlarla dolu bu bedenimi "DERMAN" diye,
O süzüşünle ovunca.


Bu hissiz…
Bu kimliksiz,
Bu yalnız,
Bu zavallı ruhuma o sevinle dolunca,
Dünyama girince “SEN” kayboldular…
Sen “GÜLTANEM” salınışınla aniden içime dalınca.

(17.02.2010)AZAP…