UMUDA YOLCULUKŞiirin hikayesini görmek için tıklayın İstanbul...
Çocuklarıma iyi bak Ankaraya simsiyah bir otobüs yolculuğu bu... Sana belki geri dönerim kimbilir belki de....... 07,07,2008 Anı defterimden. gökyüzünde matem var sanki bu yol ne kadar uzunmuş kalbim dışarda buz gibi ayaz ve sis var camlarda da hep buğular senin ve çocukların resmini yapsam görür mü şu yolcular ah be kalbim ya şu hayat ne garip ummadığın yerde kelek kavun yediriyor belki de ceketimi çıkarttırıp dönüşte, bedensiz elbise giydirecek... şimdi şu otobüsün içinde son sesle gülsem kalbim herkes uykuda uyanır deli derler biliyorum olsun desinler ah kalbim şu yollar ne uzun neden uzun ya umut olsa ya da kısa da sevecek kadar bir ömür İstanbul hatıralarıma bekçi bıraktım seni elveda demeden eğer dönemezsem, affet ve sakın unutma olur mu beni... 14 ŞUBAT 2010 |
o zaman ne olur bilirmisin...sen ve umutların söner tükenir...aslında tükenen sensindir..umutlar hiç sönmesin...ve bir gayretle daha tutun o umudun ellerine ve sıkıca sarılıp bırakma bir daha..yoksa umutsuzluğa düşünce geri dönüşü olmayanı yaşarsın...
yüreğe sağlık....şair dost
Selam ve Beka ile