imkansızı öğreniy0rum
kalemle yazılmamışki kader silgiyle silinsin
dünyama güneş gibi doğupta kıyameti getiren sensin ölümden korkupta eceli artayan tek benmiyim aynaya bakıpta kendini tanımayan tek benmiyim karanlıktan korkmayıpta aydınlıktan korkan tek ben miyim dünü hatırlayıpta bu günü unutan ben miyim şehri adım adım dolaşığta seni arayan benim miyim sessiz gecelerin erişilmez sabahlarında umutsuzca uyanmamı bekleyen bela uyanınca orta yerinden deler yerinde sayan gemiyi kimseyi görmeden kendini bile uzaklaşır dünyanın pislik dolu havasından gerçeğe dayanın geçmek bilmeyen dklarda yeniden doğan güneşi bazen bekler bazen hayal eder bazen ister şahsen izler neler olmuş bitmiş moloton hayatlarda geri dönen planlı eziyetleri çeker kaybolan yıllarda uzaktan sen ben kalbimle yarışırken kimse çıkıpta yardım etmedi geçmiş günlerle geleceği isterken uçan kuşlara hep imrendim onlar uçarken binlerce insan yeniden ölmek için yeniden doğarken dünyanın pisliğinden kurtulmak için aşkına sığındım ama nerden bile bilirdim sevdiğim dağlara kar yağacağını bilemedim ölüp ölüp dirileceğimi buzlar ülkesinde yanacağımı çokla az arasında giden ince yolda yazdım satırları kimsenin tarıfinin yetmediği adresleri aradım seni aradım kalbimin yangınında geleceğe geçmişe yada sonsuza kadar giden yolda sadece seni bulmak umudu tuttu bedenimi ayakta elini kaldırmayan otostopçu gibiyim seni gördüğüm dakikalarda korkumun yetişemediği melankolik anilarda imkansızı öğreniyorum mucize dünyamda |