BÜYÜDÜM BAK ANNE...Büyüdüm bak anne. Kendi kefenime sarılıp, Ölecek kadar büyüdüm… Bana hayatın zorlu yollarını anlatır, Dikenlerinden sakınmamı isterdin Ben gülü tanımadan ,dikeni bilemedim anne… Kaç kaldırım taşı saydım Zemheri gecelerde, yalınayak… Sarhoş naralarının ardında Nahoş eğlencelere şahit oldum… Bir otel odasının bilmem kaçıncı katında Nice zevk-i âlemi yaşarken insanlar, Kaç bakirenin kınası kazınır, umarsızca… Anlık düşler zevke dönüştürüldüğünde, Kirletilen sadece kâğıt değil artık… Sen değilmiydin” her şey insanı sevmekle başlar “ diyen Sözünü tuttum anne… Sevdim, hem de çok sevdim… Ama başlamak istediğim hayatta Yitip gitmeye mahkûm oldum… Ahh !! Anne… Zaman ne çok değişmiş… Çıplak insan bedenleri Kol geziyor ,arsızca… Yüzlerine yapışan maskeleriyle, Gönül hırsızlığını sürdürmekte… Yüreklerini kapattıkları yapraklar ise Örtemiyor ki çirkinliklerini… Büyüdüm bak anne, Kendi kefenime sarılıp, Ölecek kadar büyüdüm… N.E. Şiirime sesi ve yorumuyla değer katan sevgili Kalimera’ya yürek dolusu sevgiler... |
Kendi kefenime sarılıp,
Ölecek kadar büyüdüm…
bu kıta bitirdi beni...
usta şairden yine mükemmel bir şiir ....