tanıklık edemiyorum kendi söylediğim sözlere bile
dil büyük bir hilekár
ne kadar çok yalan saklıyor masum sözcüğünün içinde
mübarek ve mukadder kılınmış gözüyaşlı aşklar
kelime içiyor sadece uğruna şehadet getirilen ayrılıklar
yarasız kanıyor insanlar

ben dövmelemiyorum başkalarının bıçak izini tenime
bir kılıç saplı dururken sinemde
göstermedim kaç saklı yaranın kabuğu sıyrıldı yel ile
ceylan sürüleri gibi hüzünlerimi suya indirmedim gözlerimde
elin koparılan gülünün acısı süs olan laflar senin şiir bahçene
yarasız kanıyor insanlar

emanet giydiremiyorum başkalarının yaşanmamış düşlerini bedenime
yetiyor ar yerlerimi örten mutlu, dürüst ve basit bir cümle
yüregini silah yapanlar ne kadar çok sey örtüyor üstüne
korkmuyorum aşkların kuru gürültüsünden
yarasız kanıyor insanlar