Karabasanlar korkaktır
İnerken yağmur gökten süzülerek
Avazını kapatır acıları kollarıyla Yitirilmiş tılsımı sevdanın Bitmiş gece giden gün ve tükendiği söylenen aşk Muhakeme… Dibi delinmiş kuyudur akıl Boşa doldurur durur cümlelerin gücü tükenir Korsan gemiler düşer dipsizliğine Karabasanlar korkaktır Şeffaf bir fanusa tıka basa dolduruyorum çiçeklerimi Toz topluyorum efkârıma örtecek Hazanları siper edilmiş gecelerle dalıyoruz toprağa Işığa fidanlar tohumluyor yüreğim Biri yaşam füme kemerli evcil sırtlan Diğeri ölüm doğuruyor yaşama hevesli Yine köpürdü Karadeniz Dalgasından umutlar doğurarak Martıya dönmek bu Şubatı yıkayan aklıma martın odunlarını ateşlemek Sabaha saba makamınla ümit besteliyorum Kınalar yaktım soğuğuna Yağmura eşlik etti kar Isıttık şubatı. |
bilinmez bir bosluga savrulan dalgalar
birde sedalarim var
sessizce yüzüne ilisir
içimden geldi yaziverdim affola
kutlarim usta kalemi