Büyük bir kentin ana caddesinde
Bir simitçi vardı.
Simitlerini gururla,onurla
Bağıra çağıra satardı.


Yaşı ya ondokuz,ya yirmi.
Birine aşıktı ama,
Kimseye söyleyemezdi
Kimi sevdiğini.


Huyunda utangaçlık,
Yüreğinde acı vardı
Gizli gizli şiirler yazardı.


Ve bir sabah
Yemin etti,şart etti
Bu gün simit almaya gelirse o kız
Seni seviyorum diyecekti
Vallahi de billahi de
Söyleyecekti !


Bekledi
Öğlen oldu
Ve işte kız,bir kaç arkadaşıyla
Kahkaha ata ata geliyordu
Ne de hoş gülüyordu
Titredi simitçi
Kızı görünce hep böyle oluyordu.


Ve yaklaştı kız
Gözleri yeşil yeşil
Gözleri ıssız
Ne de hoş bakıyordu
- Bir simit,taze olsun
Hala gülümsüyordu
Durdu simitçi erkekçe
-Size bir şey söylemek istiyorum.
Yaklaştı kız
Titredi simitçi
Ve söyledi;
-Seni seviyorum…


Kız bir yüzüne baktı
Simidi sehpaya bıraktı
Bir tokat attı
Yürüdü gitti
Eridi simitçi
Çürüdü
Bitti


Bitmişti simitçinin yaşama isteği
Sonraki günlerde
Kız,oradan her geçişinde
Arkadaşlarına gösterir
Kahkahalarla gülerdi simitçiye


Günler böyle geçip gitti
Kızın her gülüşünde
Simitçi daha kahretti


Ve bir gün
Vurdu tekmeyi sehpaya
Koştu deniz kenarına
Önce ağladı
Sonra atladı mavi sulara
İntihar etti


Gazetede haberi gösterip
Yeşil gözlü kız
-Benim için benim için
Diyordu
Ve hala alay edip
Kahkahalarla gülüyordu….

H.OSMAN SARAÇ “Tam sırasıdır” kitabından...