YALNIZ İNSANLARÇaresizliğin tırnakları kan kırmızı izler bırakırken yüreklerinde hiçliğe soyunur yalnız insanlar. Anıların altındaki ağrılı kambur batar ruhlarındaki huzur köşelerine. Hatırlamak istenmez bu yüzden geçmiş, gelecek ise bilmek istemedikleri bir bilmece. Gözlerini sımsıkı kapalı tutarlar, kulaklarınıda sağır ederler hayata karşı. Anlamsızlaştırdıkları her hissin içinde sessizce boğulmak isterler. Yalnızlık kaderleri sanırlar, sırtlarına yapışmış bir ömür elbisesi! Çıkardıklarında üşüyecek sanırlar. geçmişle yüzleşince geleceğe heveslenince sancıları artacak sanırlar. Hiçliğe soyunurlar öyle umarsız hiçliğe soyunurlar öyle acımasız. Oysa; yaktıkları kendi ömürleri. Korktukları ise hayat yolundaki ayak izleri. ALEV YAVUZ 26/01/2010 |
kendi gibi yalnızlarla bir arada olmakla unutur yalnızlığını ya da unutmayı ister...
Lâkin hakikat değişmez... Zira her insanın aynı değildir istediği...
Kimi yalnızken kalabalıklar vardır içinde... Kimi de kalabalıklar içinde yalnız hisseder kendini...
Yalnızlık bir hissedir her hisseden yüreğe...
Ve yürek hislerinde de yalnızdır nihayetinde...
Der ki Mevlana; Aynı dili konuşanlar değil, aynı duyguları/hisleri paylaşanlar anlaşabilir...
Anlamayan veya anlaşılmayan her insan yalnızdır... Ve yalnızlık anlaşılması zor bir hakikattir insan için...
Çünkü ne kadar tarif edersen et hislerini, aynı ile söze dökme imkanı olmadığı için anlatamazsın.
Hiç kimse senin hissettiğin gibi hissemez senin gönlündekini...
Bunu bilse de insan kabullenemez yalnızlığı... zordur...
Yalnızlar "Yalnızım" demez,
Yalnızsa kime ne desin!
Kendinden kendine sözler,
Sen ben de tıpkı böylesin...
Velhasılı çeken bilir demişler...
Yüreğinize sağlık...
Hislerinizden hissemize düşeni aldık....
Saygılar,selamlar ile...