Birilerine seslenme ihtşyacı duyduğumuzda kendimize yoktan kadınlar ve adamlar yapar ve öyle sesleniriz. Yoklukları nisbetince de anlamsızlaşırız. Çünkü ne istesiğimizi tam olarak bilmediğimiz gibi, ne kadar anlaşılabiliriz kaygımız da vardır.

Attila İlhan'ın şirinde dediği gibi, ki Ahmet Kaya bestelemiş ve çok da güzel söylemişti; ne kadınlar sevdim zaten yoktular..

Evet seslendiğimiz, dahası özelmele, yakıcı bir hasretle seslendiğimiz insanlar, düşsel kahramanlar aslında yokturlar.. Biz bütün ütopyamızı bir ete-kemiğe sığdırmak istediğimizden eti ve kemiği olan birini severiz ve onunla yaşamak isteriz.. ama seslendiğimiz ve içimizdeki boşluğu dolduracak olan yoka seslenmekten de alamayız kendimizi..

Bu yüzden olabildiğince ölüm kokar, intihar sudur eder sözlerimizden.. Ki gönül sazı başka şey söylerken keman eşlik eder ışıltıtlı intiharlarla falan..

Neyse.. dağıldık, selamlar şair..