SON İSTASYON
Beynimin kıvrımlarından yol bularak
Varmak düşüncemin uzak diyarına Zararsız iklimlere sessizce sokularak Ulaşmak tıpkı bugün gibi yarına Sinirlenmenin o tatsız hazzı gibi Büyülenmek gülümsemenin karşı kıyısında Kış günlerinin dehşetli ayazı gibi Üşüyorum üşümenin içime yansımasında Duyduklarıma kesinkes inanmam için Duymadıklarımı aradan çıkarmam gerek Boşverişliğe bu hayasızca çaba niçin? Niçin zamanı maymun iştahıyla tüketmek? Tüm trenleri kaçmışken şu aklımın Son istasyonda da kaybettim kendimi Efkarla karışık yağan yağmurlarımın Bilemezsin her damlasında yanma isteğimi! Onur KORKMAZ |