İnsan bazen kendini sonlanmış hisseder evet herşey bitmiştir...Boynunu büker,gözün yaşını döker...Umutlarını bitirir,hayal kurmak istemez...Sıkıntıdadır ve çıkış noktası da bulamaz; bilemez...Saygılarımla...

Gülüşlerim sahte,gönülsüz,değil inandırıcı.
Konuşmalarım boş,yersiz,yok hiç bir amacı.
Davranışlarım kaba-saba,kendime bile kalmadı saygı.
Bakışlarım manasızca tek noktada,huzurum kaçtı.

Eskiden gözümü yumardım,toz-pembe hayallerim vardı.
Şimdi düşlerim kabus,bedenimi tarifsiz acılar sardı.
Kalbimden dünyaya sevgi,aşk kabararak;taşardı.
Duygularımın tercümanı gözlerim ,maalesef hırstan yaşardı.

Negatifim,’’’sıfırdan’’’ başlamak bilmiyorum kolay mı?
İçimdeki sevgi şelalesi,alttan gelen nefret akıntısını kovar mı?
Beni tekrar aşk okyanuslarına mütemadiyen salar mı?
Yoksa,-halet-i ruhiyeme-bakıp,uğraşmaksızın,aniden kaçar mı?

Not:İnsan kendini mutsuz hissediyorsa onu ne neşelendirir,bilinmez...Ama gerçekten umutta biterse o zaman işte felakettir...7.4 şiddetindeki deprem etkisine maruz kalmış bir kalbi vardır,yıkılansa geleceğidir...Saygılarımla...

Ali
Soytürk 20 ocak çarşamba 2010