bu gece benimle uyudun belki
ama biliyorum uyandın bensiz
benden sual edecek olursan eğer
nedensiz bir huzursuzluk içinde
gezindim sehere dek bedensiz

rüyalar gerçekten pek karışıktı
hep genç halleriyle gördüm
bizden önce göçüp gidenleri
nurdan kalıplara dökülmüştü
özlediğim bedenleri
hele de babamın o güleç yüzü
cennette dolaşan avize gibi
yenmişti ölümün karanlığını
ve ciğerparem büyükannem
duvarlar büyüklüğündeki tuvallere
habire resmediyordu
iffetli kadınlığını

yorgunluk hissetmeden dik yokuşlarda
rüyada bir hayalin peşine düşmek
nasıl bir duygudur tarif edemem
diyordun kulağıma fısıldayarak
ve ekliyordun tebessümler eşliğinde:
’gelmişim gelmenin son sınırına
artık bundan öteye gidemem...’

hayra yordum yine hayat rüyasını
dünyasını yıktım başına faniliğin
duymazdan geldim bir bebek feryadını
gezinirken sahibi meçhul bahçelerde
dikenlere takılmış beyaz bir gelinliğin
izleri vardı kırmızı güllerde
şafağa bir adım kala
tekrar geceye döndüğümde....