İçimde kavrulan bir acıyla büyüyorum.
Aşkın o çok derin boşluğuna düştüm.
İlk başta seni seviyorum’la başlayıp,
Sonrada,ayrılalım’la biten kelimeleri istemiyorum ben.

Tek kişilik sevmek çok zor sevgili.
Her gün kendine başka bir mezar kazarsın.
Her gece üzerine yorgan diye toprak örtersin.
Sonra sabaha kadar ölmüşsündür.
Ve en sonun da yeni bir mezar kazmak için,
Yeni ve monoton bir güne başlarsın.
Ama bedenini toprağın altına çoktan gömmüşsündür.

Amacın aşkın o derin boşluğunu doldurmaktır.
Aslında sen o boşluğa sığamazsın.
Sadece kendini avutuyorsun.
Yani bir şekerle kandırılan çocuğa dönersin.
Ama o şekeri yersin sevgili.
Hemde iştahlıca yersin.
Fakat şeker bitti mi acı çekersin.
Bir daha istersin sonra.
Ve yeni bir günü sabırsızlıkla beklersin.

Seviyorum!kelimesini zayıf ve basit kılan neydi sevgili?
Yalanlarla dolu olmasımıydı?
Ya da riyakarca davranmakmıydı?
Belkide ruhsuz olmaktı.

Her gün bu acıyı yaşamak çok zordur sevgili.
İlk önce kıvranmasını öğrenirsin.
Arkasından ruhunu kaybedersin.
Sonra hep yeni bir günün başlamasını beklersin.
Ve en sonun da kendini bir toprağın altına gömersin.

Boğazına kenetlenir herşey.
Hiç bir yere bakamazsın.
Çünkü onu tekrar görmeye dayanamazsın.
Sonra bakmışın ki kendine mezar kaza kaza bir mezarlığın olmuştur.
Ve her bir mezar kazışın da son damlalarını dökersin.
Yakında ruhunu da kaybedeceğini hissedersin.
Ama yine de kazmaya devam edersin.
Ve mezarlığında ki son toprak parçasına gelirsin.
Artık yerin dolmuşutur,tükenmiştir.
Her şeyi bir film şeridi gibi gözlerinin önünden geçirirsin.
İlk başlar da sevinirsin,yaşadığını hissedersin.
Fakat sonlara yaklaştın mı,bunlar senin son nefeslerindir,bilirsin.
Ve acın iki kat daha artar sevgili.
Sevgin o kadar çok büyüktür ki,ağlarsın...
Gözlerin kör oluncaya kadar ağlarsın.
Fakat hala seversin sevgili.
Ve en sonun da ruhunu da kaybedersin.
Artık kendini yeni bir güne doğmamak üzere gömersin sevgili.
Gömersin!
Ama sen hala seversin sevgili.
Acıyla seversin.
Göz yaşlarınla süsleyip,gözünü kaybedipte seversin sevgili.
Seversin!