Köye ÖzlemGözlerim yaşlı bugün. Köyümü özledim. Kalbim kırık, gönlüm buruk. Ormanlarını özledim çünkü. Evin önündeki yaşlı armut ağacını, Onun altında, hani bir tahtası da kırık; Binbir çeşit böceğin oyuğuyla bezenmiş, Aman yavaş otur, şimdi kırılabilirim diyen… Tahta oturağı özledim. Yoldan geçen amcaya, teyzeye, Dayıya, halaya, yengeye, Komşu köyün kızına ve oğluna ... Atıyla onbeş günde bir geçen Sıhhiye Dursun’a, Karşı mahalledeki Cemal emmiye, Değirmene buğday taşıyan İshak dedeye... Düğüne giden Ayşe neneye, Bir nefes sigara tüttürmek isteyen Necati emmiye. Yoldan geçen hayat yolcusuna ve daha nicelerine yarenlik etmiş. Taş gibi sert; Ama yün gibi rahatlık veren, Ne iyi etmişim de oturmuşum dedirten, Derde kedere Bir anlık da olsa mola verdiren, Tahta oturağı özledim. Özlediğim oturak değil belki de… Orada bulunmak. Evet, evet… Galiba orada bulunmak dileğim. Köyümde olmayı özledim . Her tondan yeşilini, Onlarca kuşun sesini Yerdeki karıncasını belki de … Mayıstan top yapan böceğini , Her gelişimde biraz daha yaşlanmış Çoban köpeğini belki de… Toprağını özledim vesselam... Çimen çimen kokan, Buram buram hayat fışkıran toprağını… Yeşil yeşil yaprağını özledim. Köyümü özledim. Köyümü… Doğduğum toprakları özledim Ölürcesine… Mezarında çiçekler açan, Babamı özledim belki de … Bana hayat veren, Hayatı öğreten babamı… Nur içinde yat “Babam”. Günay Özdemir Temmuz 2002/ Zonguldak Fotoğraf: Günay Özdemir Sinop / Aloğlu Köyü / Haziran 2009 |
Gözlerim yaşlı bugün.
Köyümü özledim.
Kalbim kırık, gönlüm buruk.
Ormanlarını özledim çünkü.
Evin önündeki yaşlı armut ağacını,
Onun altında, hani bir tahtası da kırık;
Binbir çeşit böceğin oyuğuyla bezenmiş,
Aman yavaş otur, şimdi kırılabilirim diyen…
Tahta oturağı özledim.
Yoldan geçen amcaya, teyzeye,
Dayıya, halaya, yengeye,
Komşu köyün kızına ve oğluna ...
Atıyla onbeş günde bir geçen
Sıhhiye Dursun’a,
Karşı mahalledeki Cemal emmiye,
Değirmene buğday taşıyan İshak dedeye...
Düğüne giden Ayşe neneye,
Bir nefes sigara tüttürmek isteyen
Necati emmiye.
Yoldan geçen hayat yolcusuna
ve daha nicelerine yarenlik etmiş.
Taş gibi sert;
Ama yün gibi rahatlık veren,
Ne iyi etmişim de oturmuşum dedirten,
Derde kedere
Bir anlık da olsa mola verdiren,
Tahta oturağı özledim.
Özlediğim oturak değil belki de…
Orada bulunmak.
Evet, evet…
Galiba orada bulunmak dileğim.
Köyümde olmayı özledim .
Her tondan yeşilini,
Onlarca kuşun sesini
Yerdeki karıncasını belki de …
Mayıstan top yapan böceğini ,
Her gelişimde biraz daha yaşlanmış
Çoban köpeğini belki de…
Toprağını özledim vesselam...
Çimen çimen kokan,
Buram buram hayat fışkıran toprağını…
Yeşil yeşil yaprağını özledim.
Köyümü özledim.
Köyümü…
Doğduğum toprakları özledim
Ölürcesine…
Mezarında çiçekler açan,
Babamı özledim belki de …
Bana hayat veren,
Hayatı öğreten babamı…
Nur içinde yat “Babam”.
Günay Özdemir Temmuz 2002/ Zonguldak
Fotoğraf: Günay Özdemir Sinop / Aloğlu Köyü / Haziran 2009 SAYGI DEĞER HEMŞERİM ŞİİRİNİZ BENİ YİNE BİZİM KÖYE GETİRDİ BENDE SİNOP MERTOĞLU KÖYÜNDENİM AMA BAKIN ŞİMDİ BİZLER NERELERDEYİZ BU ZALİM GURBET BİZLERİ DOYAMADIĞIMZ KÖYLERDEN KOPARDI MALESEF AMA NE YAPACAKSINIZ ATALARIMIZ NE DEMİŞ .''DOĞDUĞUMUZ YER DEĞİL DOYDUĞUMUZ YERDE''BENCE BU ŞİİRE SESLİ BİR YORUM YAPILSADA MÜKEMMEL OLURDU ŞİİRDE GEÇEN İSMLERDEN NECATİ(ABİMİNADI)BİRAN DUYGULANDIM ABİMİN İSMİ BİLE GEÇMESİ BENİ NERELERE GETİRDİ.ŞAİR RUHUNUZ HEP DAİM OLSUN ÖZLEMLERİNİZ UMARIM BİTER SAYGI VE SELAMLRIMLA ESENLİKLER DİLİYORUM