Sen gideli beş yıl oldu Baba...
Enson beş bayram önce ziyaret etmiştim kabrini
Kendi kendimi sorguladığımda
Seni hatırlamadığım gün yok gibi...
Gelmeyişim vefâsızlığımdan değil
Gücenme ne olursun !

Çok şeye küskünüm
Kırgın ayrıldığın Anama
Köyümüze, evimize...
Hani çarşıdan pazardan geldiğinde
Yüksek sesle bizi çağırdığın
Dar sokağın sensizliğine, sessizliğine
Gelipte seni bulamadığım yerlere
...Ve sanki kendi kendime küskünüm.

Yine de, anlatacak güzel şeyler olduğunda
Duâlarımı göndermekle kalmayacak
Gelip, baş ucunda duâlar edeceğim
Ben ağlasam da sana
Üzülme Baba! Diyeceğim.

Gittiğin yerden dönmek mümkün olsaydı eğer
Niye gelmiyorsun diye darılırdım sana...
Sen gelmesen de, ben dayanamaz gelirdim
Ellerinden, gözlerinden öper, sarılırdım sana.

Yolculuk vakti gelen herkes gibi çekip gittin de
Yolculuğunun başladığı yer ve
Ayrılırken vedalaşamamak beni çok üzdü Baba!
Özlemek, yokluğuna üzülmek birtarafa
Varlığında
İçimden geçen güzellikleri gösteremeyişim
Sana gönlümce yardım edemeyişimin üzüntüsü
İçimden çıkmıyor birtürlü.

Bâzı şeyler olmadı mı olmuyor işte...
Hani çocukluğumuzda anlatırdın bize
Daha doğduğunda anasız kaldığını, ne zorluklar çektiğini
Olmazları, çâresizlikleri
Sen daha çok görmüş geçirmişsin, anlarsın beni

Ya, çoğunu içime attığım sevgim...
Anlatamadığıma, açığa vuramadığıma yanarım.
Yanmak, üzülmek, keşke demek
Anlamsız olmasa da, faydasız...
Yine de, keşke diyorum;
Küçük bir çocuğun
Cesâretine, atılganlığına sahip olsaydım
Sarılıp boynuna öpseydim doyasıya
Zaman çok değerli olduğu kadar, çok ta insafsız
Velhâsıl,yaşarken kıymeti bilinmiyor...
Sonunda kaybettiklerini ne kadar özlesen de, benim gibi
Beş bayram geçse de aradan; gelinmiyor...
Mekânın Cennet olsun Baba!


KURMAYOĞLU
Hasbi Tanrıverdi
19 Nisan 2006
www.edebiyatdefteri.com