RUHUMDA YANAN MEŞALE
BU ŞİİRİ RAHATSIZLANDIĞIM ESNADA MÜDAHALEDE GECİKEN DOKTORA KARŞI DUYDUĞUM ÖFKEYİ ANLATMAK İÇİN YAZDIM.FAKAT DAHA SONRA ÇOK GÜZEL BİR İNSAN OLDUĞUNU GÖRDÜM.DIŞTAN GÖRÜNDÜĞÜ GİBİ DEĞİL HERŞEY.
Merhaba hocam; Diyerek başladım söze, Öfkeli suretimden Fırlayan bakışlarımı, Hafif kaba bir tonla Ağlayan yüreğimden Haykırmak istedim yüzünüze. Bulanık havanın Gözlerime kondurduğu Kışın sertliği, Öfkemle birlikte gerildikçe, Ses tellerimdeki Titreyen cümleler, Sessizliğinde mahsur kaldığım Güzel bir kişiliğin, Sakin ve mütevazı tavırlarında Eriyip gitti dört duvar arasından Akıp giderek. Hâlbuki kuracağım Uzun cümlelerde, Kırılan kalbimin Sesini duyuracaktım Karşımdaki insana, O an beynime saplanan Usulsüz parlayışın Kurbanı olmaya Hazırlarken kendimi. Ayna da beliren çehremden Göz kapaklarımın Masumiyetini gördüm aniden, Merhametim yine Öfke nöbetlerimden Yeni yetme hallerimi kaçırıp Sakin limanlar açacaktı, Cehennemin kıyısında İhtiyatsız giden aklıma Sahip çıkarak. Beynimde dönen Bu acayip çılgınlığın Ve raks edişimin Tersine dönme ihtimalini hesaplarken, İrileşen gözlerimde Başka fikirlerin refakatinde Kızgınlığım şarkı söyleyerek Yavaş, yavaş iltica ediyordu, O münevver şahsiyetin Kurduğu güzelliklerde. Ne şandır ne şöhret, Bana baki kalan duygu İnsan sevgisidir. İşte ruhumda yanan En mukaddes meşale. Nevzat TAŞKIRAN 29-12-2009 |