Anne!
Bomboş sokaklarda gezinip duruyorum
Islak sokaklarda ismini haykırıyorum bana bir hata yapmış affetmem diyorum Söyle ona artık geri dönmesin istemem anne Yazın ortasında pencerem buz tutmuş Güneşin yerine yağmur yağıyor Fırtınalar kopuyor ürküyorum Ve birden kirpiklerim ıslanıyor Galiba ben ağlıyorum anne Bir şey var içimde beni kahreden Çakılı olan bir şeyler var Bir türlü söküp de atamıyorum anne Dilimin ucunda o, kalbimin içinde o Kader midir, ecel midir bilinmez Dalıp dalıp gidiyor gözlerim derinlere Kimi görsem biraz ona benziyor Kimi görsem bana onu hatırlatıyor Şu bulut…şu gökyüzü… Şu kayalıkları döven deniz Hep onu hatırlatıyor Bir karanlık çöktü ayrılığın ardından Ne zaman güneş batsa bu son gecem diyorum Öylesine çözülmüş ve dağılmışım ki Bu ne bitmez ayrılık bu ne özlem diyorum Çalma kapımı odamdayım Kapıyı aç deme ne olur anne Çağırma yanına sorma ne yaptığımı Yine onu düşünüp ağlıyorum anne Hata onun affetmem onu anne! Tanıyamaz oldum artık kendimi Ya zaman geçtikçe unutuyorum Ya da onsuzluk çürütüyor beni Yaratanın kulu değil miyim ben Etten kemikten yaratılmadım mı Ben neden her geçen gün eriyorum anne? Anladım galiba seviyorum anne… |
Tanıyamaz oldum artık kendimi
Ya zaman geçtikçe unutuyorum
Ya da onsuzluk çürütüyor beni
Yaratanın kulu değil miyim ben
Etten kemikten yaratılmadım mı
Ben neden her geçen gün eriyorum anne?
Anladım galiba seviyorum anne…
dert ortağı anneyle içten ve samimi bir dertleniş...
güzel ve içtendi..aşk daim olsun..kutlarım..sevgimle....