yokluğun
tutabildiğim kadar tuttum kendimi yokluğunda
bakmadım kimsenin gözlerine tutmadım kimsenin ellerini değmedi kimsenin teni tenime hapsettim yüreğimi yüreğine... /özleyebildiğim kadar özledim seni/ hatta sokakta öpüşen sevgililere özenmedim bir cafede yalnız başıma otururken sohbet eden aşıklara imrenmedim kahvemi de senin sevdiğin gibi bol sütlü söyledim ama yinede dinmedi gönlümündeki acın yokluğun aklımı başıma getirdi anladım ki sendin benim tek ilacım |
ama sadakat erdemdir
ikisini barındıran ise hazine......
kutlarım
sevgiyle........