İndikçe yağmur taneleri yıkayıp durdu sonbaharın ortasında
Güneşin ışıkları kurutuyor saçak altında bekleyeni
Yüzü yanık içinde kapattım ellerimle suç işlemiş korkuyor
Ne zamandır suç beklemek hâkim dünyanın kanunu güçlü nefis





Kıyısına işlenmiş yürek emeği var damla,damla
Göz çukurunda izlerini taşıyor değeri ederi kadar olan dünya
Kaç asırdır yaşandı bu hikâye doğdukça güneş kopuyor bir kıyamet
Unuttukça eskileri ders tekrarı yaşanıyor bir yenisi






Herhangi savaşın ortasında ne yapacağını bilmez
Savaş diyor bir ses ama sevmem ben savaşı
Birde eline silah alacaksa hatta arkadan vuracaksa
Öyle şaşkın öyle hissiz dolanıp duruyor mayınların arasında





Ayakları unutmuş yürümeyi gitmiyor
Hem dengede durmak deneyim ister birde elinden tutan yoksa
Çamur içinde savaş meydanı tutacak desteğinde kırıksa
Beyazsa urban gör bak nasıl bulaşırsın kirine





İstemek yeter mi demiştin ya istemeyi bilmiyorsam
Kulaklarım perdesini çekmişse yalanlara
Bana kim öğretecek ayaklarını kullanmayı çamurunda yaşamayı
Gri bulutların arasında kayıp beyaza ulaşmak savaşmak





Büyüdükçe azalır sanırdım kaygılar güçlenir insan
Doğdukça her yeni gün bir yanım kaya bir yanım pamuk tarlası
Tokadı yedikçe ellerim kapatmaktan vazgeçiyor
Ellerinde taş içimin çocukları her yeni gün isyanı öğreniyor




Büyüyor sorular kabulleniyorum fay hattında beslenmeyi
Yılları geçirdikçe zamandan alacak azalıyor biriktir ebelerimi
Aklım ilk gün ki gibi hala inanır bir küçük söze
İnanmakla başlar içimin savaşları bulanan çamuru eteklerimde hayatın




Et ve kanmış kalp kurulmuş saati atacak son ana kadar
Hissediyorsam kuşatıyorsa etrafını ağlamak gülmek acımak
Her bir taşına merhameti sürüp inşa ediyorum evini
Yitıp kalırsam altında lokması helal mayası insan bereket olsun gözlerim.