KÜÇÜK YÜREĞİMDE BÜYÜDÜM
Ben küçükken ay da küçüktü,
İki parmağımın arasına sığacak kadar. Küçük küçük adımlar atsam da uzamazdı gündüzler. Her gece devler kaçırırdı beni, muskam olmasa. Güneşin gölgesi zannederdim geceyi. Meraklıydım; Beyaz mıydı zencilerin gölgesi ? Ya kardan adamların ? Babam bilmezdi ki bunları, Anlamazdı da, O gelmeden bütün bulutların melek olduğunu. Kıskanırdı gökyüzü, mavi elbisemi giydiğimde. Gökkuşağını da çalıp dolardım belime... Oyunlarımın tek kahramanı bendim. Tüm rolleri bir ben üstlenirdim. Her tebessüm hıçkırıklar getirirdi beraberinde... Büküp dudaklarımı düşünmütüm bir gün; Ya kelebekler ağlasaydı diye... Ve ağlamıştım bir hayat bilgisi dersinde, Karı meleklerin atmadığını öğrenince. Ay ışığı sanıp sokak lambasını, Hayaller kurardım penceremde. Herkesin sahiplendiği o en parlak yıldız var ya hani, Geceleri uçurduğum gümüşten uçurtmamdı o benim... Gözlerimden çalınınca hem ışık hem gece, Bir oyun başlatırdım gülüp halime; körebe... Sonra dizimdeki yaraları madalya bilip, Kamıştan atıma biner, takardım çetemi peşime. Bazen kızardım babama "Ölürsem görürsün!" diye... Tanımadığım her yazı kutsaldı benim için. Bilyelerimin üstüne yemin eder, gelecek zamanlı şiirler yazardım; Ben büyüyünce çocuk olucam baba! (kısa bir şiirden esinlenerek yazılmştır) AYLİN SAĞLAM |
Bir oyun başlatırdım gülüp halime; körebe...
Sonra dizimdeki yaraları madalya bilip,
Kamıştan atıma biner, takardım çetemi peşime.
Bazen kızardım babama "Ölürsem görürsün!" diye...
Çocuksu yanımız bedenimizin bir yanında hep durmalı bence.
Yaşama sevinci verir.
Şiirinizi beğenerek okudum.Tebriler.Sevgimle.