Bitmiyor ızdırap bitmiyor ANNEM.
Dinmiyor gözyaşım dinmiyor ANNEM.
Çaresizim halimi kimseler bilmiyor ANNEM.
Vücudum yatağa girmiyor ANNEM.

Veysel toprak demiş sadık yarine.
Gelip de bir baksaydı benim halime.
Öpmemek ne zormuş Anne elini.
Kara toprağın Aziz gelini.

Anadır demişler başların tacı.
Ömrümde görmedim böyle bir acı.
Biliyorum derdimin sen de ilacı.
Ağlıyor oğulların ve iki bacı.

Gözlerin yanımda bedenin uzak.
Bumudur Dünya’nın kurduğu tuzak.
Artık sadece kalbimde Azize adı.
Hiç kalmadı sanki Dünya’nın tadı.

Sevdayı acıya katarsın ANNE.
Sevmeyen kendinden utansın ANNE.
Bedenin zemzemle yıkansın ANNE.
Mekanı cennette yatarsın ANNE.

Dünya yıkılsa duyamıyorum.
Yazdıkça yazmaya doyamıyorum.
Günleri artık sayamıyorum.
Ölüme adını koyamıyorum.


1999’da depremi gördük.
Sana bir şey oldu diye bin kere öldük.
Yaşadığını gördük, aşk ile güldük.
Tam on yıl sonra bak yine solduk.

İstesem yanına gelemiyorum.
Rüyamda göreyim diyemiyorum.
Uyumadan olur mu? Bilemiyorum.
Başımı yastığa koyamıyorum.

İçimde bir şeyler kanıyor ANNE.
Gözlerim kül oldu yanıyor ANNE.
Beynime kan gitmiyor donuyor ANNE.
Hücreler sanki eriyor ANNE.

Bir kere uzatsan tutsam elini.
Son defa duysaydım tatlı dilini.
Mevlam cennet eğlesin orda yerini.
Kara toprağın Aziz gelini.

Şiirler yazınca okurdum sana.
Övgüler yağdırıp gülerdin bana.
Kaç tane yazdım gittin gideli…..
Yazdığım şiirleri duysaydın ANA.


25 MAYIS 2009 KOCAELİ/ Mehmet Fikret ÜNALAN