Bundan yaklaşık 5 yıl önce Afganistan’da yaklaşık 6 ay kadar yaşadım. Yaşadığım süre içinde ülkemin kıymetini çok iyi anladım. Bizler sahip olduklarımızın kıymetini kaybedince anlıyoruz. Ben nice Osamalar gördüm sokaklarda. Evet artık sokağa çıkabiliyorlar. Ama ne fayda. yoksulluk, çile, en önemlisi de yine yabançıların çizmeleri altında eziliyorlar. Ya Rabbi özgürlük ne kadar güzel şeymiş. Bu şiiri de bu hissiyatlarla yazdım. Sevgilerimle....

Tam Rus’un esareti bitti derken
Düşmanı olmuş yine kendisi kendi içinden
Giden bir ağlatmış, gelen ise bin
İnim inim inler olmuşlar zalimin çilesinden

Dayanmak çok zor esaretin böylesine
İnsanlar hapsolmuşlar bir yerlerde
Çıkamaz olmuş kadın, kız, erkek olmadan dışarı
Kadının adı var, kendi yok bu yerde

Osama
Daha 10 yaşında
Kalmamış bir tek erkek
O’nun da aiilesinin başında

Evde bir anne, bir nine, bir de Osama
Azık azaldıkça zor oluyor tutunmak yaşama
Vardır elbet kimsesizlerin de kimsesi
İhtiyaç var, dışarı çıkmak için bir adama

Nine der ki; Osama olsa erkek
Tebdil-i kıyafetle, saçlarını keserek
Yok başka çaresi
Osama tehlikeye atılacak bilerek

Bir gün sokaklardan bütün çocukları toplarlar
Götürüler bir kampa koyarlar
Uzun sürmez anlarlar
Osama’nın kız olduğunu
Yıkanırken çocuklar

Osama
Verilir bir kocaya
Babası yaşındaki bir adama
Daha nice Osama’lar var Afganistan’da

Nadir_2009(5)