2
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1081
Okunma
Bizi hep bir varmış,
Bir yokmuşlara inandırdılar.
Şu hayatın ne zaman,
Sır perdesini araladık,
İşte o an!
Eğik başımızı biz göğe kaldırdık;
Gökten düşen yağmurlar,
Damlayarak gözyaşlarımıza karıştı.
Şu asık çehremizde,
Ansızın bir gülümseme beliriverdi...
Gök kuşağının,
Bir rengini gördüğümüzde,
Kendi kendimize dedik ki;
Bu son öykümüzün aslıymış meğer dedik.
Bir başlangıcımız da yokmuş,
Hala bir şeylere,
Sımsıkı sarılıp,
Nefes alıp sevmeye.
Yaşar Cerit
5.0
100% (2)
Cevap Yaz