Alacalı
Bizi hep bir varmış,
Bir yokmuşlara inandırdılar. Şu hayatın ne zaman, Sır perdesini araladık, İşte o an! Eğik başımızı biz göğe kaldırdık; Gökten düşen yağmurlar, Damlayarak gözyaşlarımıza karıştı. Şu asık çehremizde, Ansızın bir gülümseme beliriverdi... Gök kuşağının, Bir rengini gördüğümüzde, Kendi kendimize dedik ki; Bu son öykümüzün aslıymış meğer dedik. Bir başlangıcımız da yokmuş, Hala bir şeylere, Sımsıkı sarılıp, Nefes alıp sevmeye. Yaşar Cerit |