Bu gün duydum bu acıklı hikayeyi unutamadım işte.ben ağzıyla anlattım durumu.....hala aklımda kadını sözleri....şiir haline getirmek istedim.........Allah kimsenin başına getirmesin bu durumları...özellikle annesini görmeden yaşamayı.....

Ağlıyordum
Gözlerimden akıyordu yaşlar
Dudaklarımdan süzülüp yüreğime iniyor
Bir hançer gibi saplanıyordu

Bir bahar günü kaldırın başınızı dikin gözbebeklerinizi
Gökyüzüne
Kimbilir ne kadar mavi görünecek gökyüzü yüzünüze
Ne kadar hoş ve parlak
Bir de bana sorun siz
Benim için gökyüzüne bakma zamanım farketmiyor
Ne zaman kaldırsam başımı diksem gözlerimi
O derin dipsiz gözbebeklerimi, gökyüzüne
İçime en kocamanından bir ağrı saplanıyor
Aldığım nefes bile acıtıyor yüreğimi
Çünkü mavi göğü görme hayaliyle beslenen yüreğim
Hayal kırıklığına uğradıkça her defasında ben
Kesintisiz hüzün salgılıyor içime
İçerimde salgılanan bu hüzün mahfediyor beni
Sanki tüm vücut fonksyonlarım duruyor
Bir an düşünemez duruma geliyorum
Sonra duyamıyorum
Ardından yürüyemiyor , konuşamıyorum
Ölü durumuna gelmekten bile zor bir durum.
Sadece göremediğim için yaşatıyorum kendime bunları
Gökyüzüne hasret kaldığımdan biliyorum
Ama sakın kızmayın bana, kızmayın neolur, kızmayın işte
Bi bilseniz ne kadar yüreğimi acıtıyor bu durum
Bırakın gökyüzünün mavilğini görmek
Annemin gözlerini, annemin kucağını görmeden yaşamak............