Yaşıyorum Ama Eksik
Sanki kolum yok; ya da bacağım
Yaşıyorum ama eksik. Boğuluyorum; Ama biliyorum ki nefeste alıyorum. Çok garip dimi? Hem ölü hem diri olmanın farkındalığını yaşıyorum. Bir yanım özünü vuruyor; Gizlice ağlıyor derinlerde. Öbür yanım inadına kandırıyor kendini; Kahkahalar saçıyor özüne inat. Sahte güneşler yaratıp, Zifiri aydınlıklar belirtiyor ufkunda. Ah… İstanbul bile düşman, Sanki öç alıyor benden. Galata yüz asıyor; Göstermiyor bana nerde İstanbul yeditepen. Şişhane kızgın, Sanki ben değildim, o sessiz ahenginde dans eden. Boğaz bir başka; Her şeyden daha samimi; Hınzır bir çocuk gibi yüzüme vuruyor! “Ne unuttun nede unutacaksın! Her defasında su yüzüne çıkacak ve sen her seferinde geri döneceksin başladığın güne.” |