KARANLIK
Bir birmizin yaralarına
Merhemiz zannederken Kangren olmuştu ömürlerimiz Dünyayı sevişirken gözetlemek Utandırırdı gözlerimizi Ve bir kapı aralığından sevişirdi Gözlerin bedenimle Ben henüz hiç bir kadına dokunamamışken İşlediğimiz günahın kokusu genzimi yakardı En yalan ve en ıssız anlarımızdı Bir yalnızlığa ikimiz sığmaya çalışırdık Çalıntı zamnalarda sahipsizken Ve bir telefon kulubesi kadar yalnız Bir okadarda karanlıkken Saklanacak bir ışık arardık Çünkü geçmişimizi hiç bir karanlığa sığdıramazdık Oysa merhem değildik yaralarımıza Tükenince ömürlerimiz Apar topar toplayıp günahlarımızı Kaçtık birbirimizden... (8 Ocak 2005 FRANSA) |