Bu gün sen gideli tam 3 yıl oldu. Sensiz 3 koça yıl, nasılda geçti…

Artık ne şiir yazıyorum nede şarkı söylüyorum.
Düşmüşüm bir savaşın içine hangi rütbedeyim bende bilmiyorum.
Dünyanın bütün renklerini karıştırsalar yinede resmedemezler halimi.

Eskiden çok kızardım. Duygusuzlukla suçlar hiç sevmediklerini düşünürdüm. Zamanla unutursun diyenlerin. Artık hak veriyorum belki tam anlamıyla unutmadım seni ama seninle de yaşamıyorum.
O kadar düştüm ki hayat denen karmaşaya…

Koç garip bir adama dönüştüm. Robotlaştım sanki tek düze yaşıyorum. Monoton bir hayat kurdum kendime… Sen mi diyeceksin evet ben. Bir iş kurdum işlerim iyi Allaha şükür arı gibi çalışıyorum ama nedendir bilinmez ay sonu zor geliyor. Geçim derdi zor be gülüm hele sensiz hiç çekilmiyor. Bu hayat karmaşasında en zoru da ne biliyor musun düşlerimde de kayboluyorsun.


İğrenç hayatımızın çığlıkları artarken.
Bir damla gözyaşına yer yok yüreğimde.
Ne çocukmuşuz aşk, aşk diye ağlarken.

Tek derdim sendin ve ne çok büyütmüşüm aşkı içimde.
Şimdilerde sen ben diye bir şey yok.
Suretinin hayali bile eksik silik.

Hiç düşünmezdim bir gün böle bir adam olacağımı.
İşten eve evden işe.
Ellerimde kağıt kalem ay sonun telaşı.
Ben hiç yarını düşünerek hareket etmedim.
Şimdi her hareketim yarına.
Ne çocukmuşuz aşk, aşk diye ağlarken.

Bilirsin bozuk paraları hiç sevmem.
Ya çocuklara veririm ya da ıvır zıvır işte.
Şimdi yere düşen beş kuruşu bile eğilip alıyorum.
Biliyor musun 7 tane 5 kuruş bir ekmek ediyormuş.
Ne çocukmuşuz aşk, aşk diye ağlarken.


Paranın hiçbir değeri yoktu gözümde.
Şimdide yok…
Ama olmuyor hesapsız.
Artık lokantada istediğim yemeği yiyemiyor.
Alış veriş yapmak için indirim günlerini bekliyorum.
Yemeğine tavla oynamak mazide kaldı.

Ne çocukmuşuz aşk, aşk diye ağlarken.