Demirci sesleriyle başlar gün,
Güneş bakmaya gelir ilk ışıklarıyla,
Sonra bir kedi;
Aç ya da değil,
Bilmiyoruz.
Sonra bir çocuk,
Mutlu ya da değil.
Bizim çocuklarımız mutsuzdur çoğunlukla,
Gözlerinde bir bulut,
Gülmeyi unut!

Bizim çocuklarımız umutsuzdur çoğunlukla,
Ne gelir bir simitçi,
Ne de dondurmacı sokaklarına.

Demirci sesleriyle başlar gün,
Ses büyüktür,
Usta küçük,
Çünkü ustalar çocukturlar daha,
Okul nedir bilmezler,
Okulları dükkanlardır,
Demirci dükkanları,
Bizim çocuklarımız,
Yarındırlar,
Demir gibi elleri,
Pamuk gibi kalpleri,
Onlar bizim çocuklarımız,
Bizim!

Bizim çocuklarımız,
Koyun peşlerindedirler,
Tek eğlenceleri derede yüzmektir.
Dere ki her yıl bir çocuk alır,
Ah çocuklarımızdan bir tek mezar kalır.

Bizim çocuklarımız ağıttırlar,
Kale olurlar düşman görseler,
Hepsi bir türküdür,
Söylenmemiş daha,
Onlar bizim çocuklarımızdır.

Demirci sesleriyle başlar günleri,
Demir ekmektir yeri geldi mi,
Demir sudur,
Bir emirle delerler dağları,
Bizimdirler,
Bizim çocuklarımız !



Bizim çocuklarımız,
On yedide baba olurlar,
Onlar bizim çocuklarımızdır,
Bizim!

Üzüm gibi gözlerle,
Bakarlar dünyaya,
Dünya gökyüzüdür,
Bereket toprak,
Onlar bizim çocuklarımızdır,
Yarı aç,
Yarı çıplak.

Kınalı kızlarımız,
Annelik öğrenirler hep,
Bizim kızlarımız,
Bizim çocuklarımızdır onlar.

Bizim olan çocuklar,
Adlarını bilmediğimiz,
Sayamadığımız doğum sıralarını,
Kimi zaman.
Vatan uğruna kına yaktığımız,
Ölmeye hazırladığımız,
Bizim çocuklarımızdır onlar,
Bizim!

Demirci sesleriyle başlar günleri,
Her ses bir sicim.
Bizim çocuklarımızdır onlar,
Her biri bizim.




15.11.09 KOCAELİ