Itır kokulu Mücella teyze
Ne iyi komşuydun sen öyle
Külüne muhtaçtık birbirimizin
Anne sütü kadar sıcak
Bahçende açan renk, renk
Kasımpatılar kadar huzur doluydu sesin
Bir hicazkar beste gibiydin
Her usulü bilirdin
Yüceydi yüreğin
Mahallemizi kuşatacak kadar yüce
Herkesin yardımına koşar
Her gelene kapını açardın
Fakirlerin hanesine uğrar
Para verirdin gizlice
Akide şekerleri saklardın bizim için
Işıltılı cam kavanozlarda
Nane, reyhan kuruturdun
Avlusunda ahşap evin
Kuş üzümü gibi gözlerini kısınca
Başımızı öne eğerdik usulca
Kızman bile şefkat doluydu
Çamurlu ayaklarımızla basınca
Gıcır gıcır silinmiş ahşap verandana
Şimdi ne sen kaldın, ne de ahşap ev
Ne reyhan kokusu kaldı havada ne de ıtır
Zevk vermiyor kimyasal kokulu tutkular
Seninle çekip gitti bütün soyut arzular